در سپیده‌دمی از تقویم آسمان، نوری در مدینه طلوع کرد؛ نوری از جنس حیا، کرامت و دانایی. بانویی آمد از تبار خورشید، که نامش «فاطمه» بود و لقبش «معصومه»؛ مظهر عصمت و خواهر خورشید خراسان.

آمد تا مهر و معرفت را در جان زمان بدمد، آمد تا قم را حرمی بیاراید به شکوه حضورش. از گام‌هایش چشمه‌های بصیرت جوشید و از نگاهش، شرم و حیا درس گرفت.

او نه فقط کریمه‌ی اهل بیت است، که آینه‌ای‌ست از شکوه زن مسلمان؛ زنی که در سکوتش فریاد ایمان نهفته، و در غربتش، میعادگاه عاشقان حقیقت.

میلاد حضرت معصومه (س)، تجلی پاکی و ولایت، بر دل‌های عاشق مبارک باد.